Ze zit in Huize Zeerust op de gaanderij.
Daarbuiten langs het raam gaat het verkeer voorbij.
Dat lijkt niet op de zee maar dat kan zij niet zien.
Ze wordt vandaag al honderd en misschien
komt burgemeester haar feliciteren,
want honderd lange jaren moet je eren.
Honderd is tien maal tien en dat is heel erg oud.
Bij Zeerust heet ze opoe maar ze was nooit getrouwd.

Het is een oude vrijster die nooit iemand kuste,
dat denkt de zuster, maar Stien is een hoer in ruste.
Ook hoeren worden oud, daar is niets aan te doen.
Na zomers komen winters, daarna geen seizoen.

Want de tijd glijdt,
de tijd rijdt, de tijd slijt.
De tijd wordt zo wijd,
je raakt er alles in kwijt.
De tijd slijt, de tijd glijdt,
de tijd splijt, de tijd wordt zo wijd,
je raakt er alles in kwijt.

Ze zit in Huize Zeerust op de gaanderij
en in een grijze schemer trekken ze voorbij:
een schimmenstoet van mannen, dat kan niemand zien
in het gedempte gaslicht, en misschien
herkent ze niemand meer van al die heren
die ooit bij mooie Stien de liefde kwamen leren,
toen ze nog jong was en haar haar van goud,
haar huid heel strak en zacht, haar ogen noorderblauw.

Toen de matrozen op de wallen om haar vochten,
haar liefde kochten, een beetje warmte zochten.
Ook hoeren worden oud, daar is niets aan te doen,
na zomers komen winters, daarna geen seizoen.

Want de tijd glijdt... 




(c) Altona Edition