Ik zou willen roepen van daken en torens:
kom lieve mensen en luister en hoor 's:
een engel, er is een engel.
Ik heb haar gezien op het Spui en de Dam.
Er is een engel, er is een engel,
er is een engel in Amsterdam.

Vroeger wist ik toch precies hoe engelen waren:
witte jurken, aureolen, blonde haren.
En niemand dacht ooit aan wat onder die pon
een engel voor wezen wel wezen kon.
Geen man en geen vrouw, maar het derde geslacht.
Zij stonden daar boven heb ik altijd gedacht.

Gisteren hield ik nog een preek over de zonde.
Ik ging tekeer of ik die zelf uit had gevonden.
Ik waarschuwde tegen 't verkeer met een vrouw,
dat listige schepsel zo boeiend van bouw.
Maar vanmorgen heb ik zelf visioenen gehad
van een beeldschone vrouwelijke engel in bad.

Ik durf al niet meer naar die plaatjes te kijken
waarop van die heel kleine engeltjes prijken.
Omdat ze zo klein zijn, mogen ze bloot.
Maar later gaan ze dromen, dan worden ze groot
'k Word als het zo doorgaat nog mohammedaan
of ik moet bij die hemelse engel vandaan.

Ik zou willen roepen van daken en torens