af en toe sta je even stil
zie je de rimpels om je ogen
jaren zijn gevlogen
kinderen zijn al zo groot
gaan hun eigen wegen
je houdt het niet meer tegen
wat is er over van je droom
dagen zijn nog maar zo gewoon

af en toe sta je even stil
brandt er ineens iets van verlangen
voel je je gevangen
waar is het sprookje van toen
geen prinsen en prinsessen
geen achten maar wel zessen
te veel minuten in een uur
waar zijn de blokken voor het vuur

af en toe sta je even stil
zeggen je ogen van de jaren
die je hebt ervaren
wonderen zijn maar zo klein
maar één hoef je te vinden
een wond kun je verbinden
je ziet er nu mooier uit dan ooit
dus het is nu of het is nooit