ECHTELIJKE ONTBIJTBLUES

hij kijkt naar mij, maar hij ziet mij niet, nee.
hij stopt zijn lepel in de suikerpot, de suiker in de thee
en hij ontvouwt zijn dagblad: " valt de toto mee? "
hij roert in zijn thee
hij nipt aan zijn thee
en schudt vertwijfeld: nee.

hij slurpt zijn thee, maar hij ziet mij niet, nee.
met een automatisch hapje vreet hij toast beurré
en hij kijkt op zijn klok: "nog een minuut of twee "
en dan lacht ie gedwee,
nog even naar 't W.C.
en dan is 't weg ermee.

hij lacht naar mij, maar hij ziet me niet, nee.
aan de deur draait hij zich om en roept dan vragend: "hee,
het was toch prima, hee, die franse film op teevee?"
en als een tamme ree
loop ik even mee
eerst nog zijn portemonee.

hij kust me zelfs, maar hij ziet me niet nee.
hij wuift nog even door het raampje van zijn BMW,
dan ga ik weer naar binnen en van lieverlee
denk ik aan het soupee:
doperwtjes met puree,
is ie gelukkig mee.

maar hij ziet me niet, nee!
hij ziet me niet, nee!
mijn eigen onzichtbaarheid daar leef ik mee!

de vlekken op de tafel lezen mee in privé
en ik voel me gewoonweg als een lege zee
met op haar strand die harten van ons twee,
maar liefde, nee
liefde, oh nee,
't is uit ermee!