Een dakloze man, loopt verloren alleen
Hij zwerft door de straten, en kijkt om zich heen
Daar ziet hij kinderen, en gaat dichterbij

De sneeuw op het plein is voor kinderen een feest
maar voor de zwerver is die kou zo gevreesd
Toch schuift hij z'n zorgen voor hen graag opzij

De lach van een kind verdrijft z'n verdriet
Hij droogt zijn tranen voor iemand ze ziet
Bij een kind huil je niet

De ruiten zijn koud, met bloemen versierd
De mensen genieten, waar kerst wordt gevierd
De zwerver is blij want men vraagt hem erbij

De lach van een kind verdrijft z'n verdriet
Hij droogt zijn tranen voor iemand ze ziet
Bij een kind huil je niet