Met lood in m’n schoenen loop ik over ’t straat
En al  van honderd meter afstand zie ik dat ze voor het venster staat
Een kus, een blik, een lach als ze me rustig binnen laat
En ze zegt gewoon: “Dag zoon” en ze vraagt niet hoe het gaat
Ze zet koffie in de keuken terwijl ik naar woorden zoek
Hoe moet ik haar in godsnaam vertellen over het vallen van het doek
Van de liefde die voorbij is, van de handdoek en de ring
Van geluk dat onherroepelijk voor altijd naar de haaien ging

En je zwijgt
Als alleen een moeder zwijgen kan
En je weet
Wat alleen een moeder weet
Dat ze zelfs een grote sterke man
Of een grote sterke vrouw soms nog kind moet kunnen zijn
En dat dat alleen maar kan bij jou

Soms als het zonlicht bleker wordt en zacht
En de avond maakt zich op voor de stilte van de nacht
Dan ben ik plots weer in dat huis
Met die tafel en die stoel
En jij

Je zwijgt
Als alleen een moeder zwijgen kan
En je weet
Wat alleen een moeder weet
Dat ze zelfs een grote sterke man
Of een grote sterke vrouw soms nog kind moet kunnen zijn
En dat dat alleen maar kan bij jou