Goedemorgen, moederdag.
Hij heeft gedroomd van hagelslag.
Hij ligt in bed, de oudste zoon,
en alles lijkt nog heel gewoon.
Het is zondag, straks klinkt door het huis
de radio met Willem Duys.
Dan bakt mama voor pa en hem
een ei en hij krijgt brood met jam.
Een kind heeft zelden grote zorgen
en zeker niet op zondagmorgen.

Het is stil, maar toch, hij lijkt wel stoer,
maar wordt toch bang. Een vreemd rumoer:
de kat? Hij wordt toch niet vermoord?
Dit heeft hij echt nog nooit gehoord.
Zijn hartje gaat van bom bom bom.
Hij durft niet opstaan, want waarom
maakt iets in huis zo'n vreemd geluid?
Zijn hoofd in het kussen helpt geen fluit.
Het is moederdag. Hij bijt in het laken,
maar wat heeft dat ermee te maken?

Vader tilt hem uit zijn bed
en heeft hem op zijn arm gezet.
Hij klampt zich vast tot elke prijs,
want sterker wordt het vreemd gekrijs.
Dan kijkt hij plotseling geboeid
naar iets dat brult en kermt en loeit.
En vader zegt: 'Nou, kijk eens an,
wat vind je van zo'n kleine man?'
'Een broer,' denkt hij, 'het kan niet waar zijn.
Zo'n moederdag moet er elk jaar zijn.'

'Het is mooi,' zegt hij, geeft ma een kusje,
'maar volgend jaar wil ik een zusje.'