ik denk noch vaak aan Willem jan, mijn klijne broer
hij kwam bij onweer altijd even bij mij schuilen
het is nu of mijn kamer stil en ondanks dat ik het niet wil
moet ik toch nu en dan noch even zachtjes huilen

ze hadden mijn gezecht dat alles noch wel meeviel toen ik vroeg,
waarom hij op een dag ineens geen warm eten meer verdroeg
hij word zo bleek, hij word zo mager zij ik zacht
het valt mij op dat hij steets huild en nooid meer lacht

het werd de laatste weeken stiller in ons huis
mijn ouders hadden haast geen tijd meer om te eten
ik bleef op school steets vaker over maar ook in mijn eendje thuis
alle kranten en de post werden vergeten

en toen ik mee mocht naar het zieken huis was idereen heel stil
mijn vader zij je mag je broerdje even zien als je dat wil
wat is hij bleek, wat is hij mager zij ik zagt
ik durfde niet hardop te zeggen wat ik dacht

je bend gestorven Willem-jan mij kleine broer
ik heb niet eens meer even met je kunnen praten
je hebt je ogen dicht gedaan en ja,toen ben je weg gegaan
het ging zo snel ik gat er niks van in de gaten

in mijn agenda heb ik nu je foto vast geplakt
zodat er niemand komen kan die gouw dit mooiste plaatje van mij jat
ik zouw zovaak nog aan je denken als ik kan
jij blijft voor mij altijd mijn broerdje Willem jan