Ik wou dat ik je op kon vouwen, in een doosje in een pak.
En je altijd bij me houden, hier in mijn binnenzak.

Ik wou dat ik je op kon rollen, met een elastiekje rond.
En dan op een plek verbergen, waar niemand jou ooit vond.

Ik wou dat jij een popje was.
Waarmee ik spelen kon wanneer ik wou.
In mijn kast en achter glas.
Alleen voor mij en altijd trouw.

Ik wou dat ik je op kon bergen in een schuifje in de kast.
En zo nu en dan eens checken of je mij nog altijd past.

Ik wou dat ik je weg kon gooien als een uitgelezen boek.
En dan af en toe eens in je bladeren als ik mooie woorden zoek.

Dat ik je kon krimpen in de was zodat ik je overal.
Mee kon nemen in mijn tas en dat ik jou gewoon kon claimen.

Ik wou dat ik je op kon eten, maar dan ben ik je voor altijd kwijt.
Ik wou dat ik vergeten kon dat het draait om persoonlijkheid.

Maar dat is geen liefde tonen.
Egoïstisch tirannie.
Kom toch in mijn leven wonen.
Want ik ben uniek.

Ik wou dat ik je vast kon binden en je kussen, heel de nacht.
En dan even buitengaan en weten dat je op me wacht.

Ik wou dat ik beslissen mocht over alles in je leven.
Wanneer je eens in anders zocht, ik je toelating moest geven.

Alleen voor mij.
Alleen voor mij en altijd trouw.
Altijd trouw.