Dit is een lied voor tante Sophie,
die in mijn leven een plaats heeft gehad,
groter dan tientallen andere personen,
groter welhaast dan mijn poes, liefste kat.
O, ze was heel bepaald geen genie,
Noch, naar ik aanneem, de schoonste van het land.
Nee, ze had niets van dat buitengewone,
wel een goed hart en een helder verstand.

Niet zo’n fletse
nieuwerwetse,
maar een tante om echt op te bouwen.
Zonder verve
of reserve,
zonder flauwekul;
altijd gastvrij en gul;
in alles te vertrouwen.

Tante was wel enorm katholiek:
ziek als een hond of gezond als een vis,
zomer of winter: ze zat elke morgen
prompt kwart voor acht in de kerk voor de mis.
Conservatief was haar politiek.
Het woord ‘socialisme’ verfoeide ze echt.
Rusland kon haar boze dromen bezorgen.
Ja, ze was streng in de leer, zogezegd.

Dikwijls zat ze
en dan bad ze
rozenhoedjes en series gebeden,
wat soms uren
scheen te duren,
tot ze ‘Amen’ zei.
Dan was het leed voorbij
en mocht ik mij vertreden.

Tante Sophie was heel muzikaal,
speelde piano en ietsje viool.
Ook was ze groot in het bakken en koken.
Lang was ze mijn gastronomisch idool.
En haar vertelkunst, zo geniaal:
als ze aan één van haar sprookjes begon,
dan werd er echt niet gezucht of gesproken.
Niemand die mij zo doodstil houden kon.

Amusante
lieve tante,
al te erg alleen naar men moet vrezen.
Heel haar leven
braaf gebleven.
Zeker en gewis:
als er een hemel is,
moet tante daar nu wezen.