In een huisje, klein en nietig,
woonde het meisje heel alleen,
ongelukkig en verdrietig,
zonder iemand om haar heen.
Vader was reeds lang verscheiden
en ook moeder was niet meer.
Ja, het waren harde tijden
en dat drukte haar zo terneer!

Tot ze op zekere nacht iets hoorde:
een gerucht vlakbij haar spond'
van een die haar kwam vermoorden
en al met zijn mes klaarstond.
Het was Willem van daarginder
die zij eens geweigerd had.
Arm der Wet, kom en verhinder
toch de moord op deze schat!

Met van haat ontvlamde ogen
keek de bruut naar het arme kind
en sprak zonder mededogen:
'Eens heb ik jou teer bemind,
alles wou ik met jou delen,
maar jij gaf mij geen succes.
En nou kan het mij niks meer schelen,
nou rijg ik jou aan het mes!'

Toen hij haar in het hart wou treffen,
klonk er buiten plots gedruis
en een stem riep: 'Wacht eens effe'
en een man betrad het huis.
Er ging nauwelijks tijd mee henen
eer de schurk was neergeveld
en het meisje lag te wenen
in de armen van haar held!

Stel je voor, drie maanden later,
in het huisje diep in het woud,
kwam een hoogbejaarde pater
en die heeft hen toen getrouwd.
Bevend gaf hij hun zijn zegen,
waarna hij de woorden zei:
'Is de nood het hoogst gestegen,
is de redding het meest nabij!'