Elke zondag zong hij met de andere knapen
naar ik aanneem braaf de misgezangen mee.
Alhoewel niet met de mooiste stem geschapen,
was hij toch een goeie kracht die gold voor twee.
Ferm en vastberaden, danig muzikaal,
bracht hij ieder wijsje voor de dag op volle toeren
in het kattekwade zo fenomenaal,
dat hij zijn omgeving vast tot wanhoop wist te voeren.

Georges, wat heb je weer mooi gezongen,
hooguit een beetje te hard hier en daar.
Ga maar naar huis als een brave jongen,
moedertje wacht en je melk staat klaar.

Eenmaal veertien, pakweg vijftien jaar geworden
brak zijn stem en klonk als een gebarsten zerk.
Heel het leven werd van hele andere orde
en wie weet kwam hij wel nooit meer in de kerk.
Eigen liedjes maken, woorden en muziek,
die hij ten gehore bracht in kroegen en in knijpen,
dat bleek aan te haken bij een breed publiek.
En daar kwamen platen van, dat kun je wel begrijpen.

Georges, wat heb je weer mooi gezongen
van dood en leven, van liefde en pijn.
Jij wordt terecht een gevierde jongen,
jij wordt een ster die er echt mag zijn.

Hij is kunstenaar geworden en gebleven,
altijd menselijk en levensecht van toon.
Hij heeft nooit de eigen richting opgegeven,
maar bleef trouw aan zijn gitaar en zijn persoon.
Uiterlijk wat sober, innerlijk charmant,
heeft hij zich als troubadour een grote naam verworven.
Tot we eind oktober lazen in de krant
dat hij na een lijdensweg van jaren is gestorven.

Georges, wat heb je weer mooi gezongen.
Stil is je stem en verstomd je gitaar.
Loop maar naar huis als een brave jongen.
Ga maar gerust, want je stoel staat klaar.