Al maakt de welvaart ons zwaarlijvig,
al zijn we op comfort gesteld,
toch doen we ijselijk bedrijvig,
omdat we weten: tijd is geld.
Een dogma, dat het hele leven
met absolute macht regeert.
En lijkt je dat wat overdreven,
kijk dan eens hoe er wordt getransporteerd:

steenkool, olie, tal van chemicaliën,
overal hetzelfde, hier of in Australië.
Granen, vruchten, erts en ijzer
plus de nieuwe kleren van de keizer.

Een reuzevloot van reuzeschepen
op elke zee en inderdaad,
wat die aan tonnen vracht verslepen,
is meer dan zich bezingen laat.
Te land liggen de autowegen
en daarop kom je almaar meer
en almaar groter trailers tegen,
motorisch intermenselijk verkeer.

Zand en stenen, rozen en rozijnen,
allerhande gassen, zuren en venijnen,
alles uit de welvaartskoker
plus de nieuwe kleren van Jan Joker.

Er valt steeds meer te transporteren,
te land, ter zee en door de lucht.
Wat je verschillend kunt taxeren,
omdat het drama is en klucht.
Wat heeft de zeeman aan een haven
als hij op slag weer verder moet?
Wanneer hij dood is en begraven,
pas dan wordt hij verlost van haastige spoed.

Kisten, kratten, tanks in alle maten,
vreselijke stoffen, enge derivaten,
alles wat men maar kan wensen:
spiegeltjes en kraaltjes voor de mensen.

Maar het hart vol vriendelijke dromen
dat is het geheim waar niemand aan kan komen.
Zelfs in ons verknipte Babel
is geluk nog steeds niet transportabel.