Als de zwarte merel weer fluit,
dan is de lente nabij, mijn lief,
dan zal de winter terrein verliezen,
iedere dag weer een stukje meer.
En mocht het soms nog een nacht flink vriezen,
desnoods twee nachten, wat dan nog?
Tiereliereliere pompiere tiereliereliere,
de zon wint toch.

Als eerlang de vinken weer slaan
en heel de wereld wordt licht, mijn lief,
zal ik een lied aan je venster zingen,
net zoals vroeger de troubadour,
zal ik een lied aan je venster zingen:
'Lief, kom buiten, het mag echt wel.
Tiereliereliere pompiere tiereliereliere,
ik weet een spel.'

En staat eenmaal alles in bloei,
geef dan de lente aan mij, mijn lief.
Ik zal geen blaadje of takje breken,
ik zal alleen maar voorzichtig zijn.
En zonder dat ik een woord zal spreken,
zul jij weten hoe ik je noem:
tiereliereliere pompiere tiereliereliere,
lentebloem!