Voor de mannen zijn op aarde enkel plichten weggelegd
Al het andere is veroordeeld tot verlepping
Man’ zijn uit op stijve boorden, zwarte jassen plus een vrouw
En een stamboom die teruggaat tot de schepping
En wie daarmee durven breken nou die vind je niet zo veel
De meesten sukkelen liever voort als ossen in ‘t gareel
 
   En toch hebben ze haast allen zo’n vriendinnetje gehad
Echt zo’n kind om van te houden
Waar ze levenslang naar snakken, als een vroeg verloren schat
Maar die ze toch niet durfden trouwen
Want dan was ze niet ontwikkeld, of van heel gewone stand
Of er was iets met een lid van haar familie aan de hand
En dan was er nog dat noodlot dat hen beiden heeft verstrooid
Maar dat vriendinnetje, dat klein vriendinnetje
Dat vergeet een man toch nooit