Ik werk overdag
en ik slaap in de nacht,
maar hier leef ik dan tussendoor:
bij mijn treinenstations
en mijn kleine perrons,
boven mijn eigen spoor.

Als een god in de dop
met de hand aan de knop,
tot aan het vroege uur,
ben ik baas van de trein,
geef ik ieder het sein,
maar alleen in miniatuur.

Ik wou dat ik dit mannetje was,
deze miniatuurmachinist.
Dan reed ik de wereld rond in mijn trein,
door regen, door zon en door mist.

Op mijn dooie gemak
in mijn conducteurspak
rij ik in een wip naar Berlijn.
Ik ga naar Peking en Oss,
Wladiwostok, Den Bosch
zonder een centje pijn.

Ik ga overal heen,
voel me nimmer alleen
en mijn zolder is eindeloos groot.
En straks ga ik naar bed,
draag nog altijd mijn pet
en dan staat het sein weer op rood.

Ik wou dat ik dit mannetje was,
deze miniatuurmachinist.
Dan reed ik de wereld rond in mijn trein,
er is toch geen mens die me mist.