Er was eens een arbeider in de metaal,
berucht om z'n dronk en zeer grove taal.
Hij was katholiek maar sloeg zelden een kruis,
hij loochende dikwijls het koninklijk huis...

Hij stierf in de armen van een zoveelste vrouw,
en toen sprak de Satan: "Nu hebben wij jou!
Jij bent in de hel, en hoe vind je de hel?"
en de arbeider zei: "Het bevalt me hier wel"

"Die hel met z'n lekkende vlammen,
brengt mij geen moment in paniek.
Dat poken en stoken en roken en smoken,
dat is lang niet zo erg als een echte fabriek."

De Satan zei kwaad: "Wat is dit voor een man,
ik pijnig de zondaar, zo hard als ik kan.
Ik stook me te pleuris, ik martel me klem,
maar 't mag allemaal best wat harder van hem..."

Zo werd onze zondaar de hel uitgegooid,
en hij liep naar Petrus want je weet het maar nooit.
En Petrus riep uit: "Ik vergeef je meneer,
maar zing me dan eerst nog dat liedje een keer."

"Die hel met z'n lekkende vlammen,
brengt mij geen moment in paniek.
Dat poken en stoken en roken en smoken,
dat is lang niet zo erg als een echte fabriek."