Al jaren houdt zich hier
Een koppige rebel
Schuil in elke vouw
In elke uithoek van mijn vel
Die tegen beter weten in
Tegen de grote stroom in gaat
En met gebalde vuist steeds
Op de eiken tafel slaat

Die niet wil lopen in de pas
Die niet wil passen in 't gareel
En blijft geloven in een jongetje
dat eeuwig voetbal speelt
Tussen de brokken en het puin
Van zijn geheime achtertuin
Maar die nu twijfelt

Ik hou van jou
Zo simpel kan het zijn
Het hoeft niet altijd water bij de wijn
Zegt de man
Die gist'ren vreemd genoeg 
Nog dacht dat hij dat niet meer in zich droeg

Is het dat donkerzwarte haar
Dat altijd naar lavendel ruikt
Zijn het die Pruisisch blauwe ogen waar
Mijn blik zich op verstuikt
Zijn het je handen die me sussen
In de angst van het moment
Zijn het je woorden die me zeggen
"Echt, ik weet wel wie je bent"

'k Voel mij als de verloren zoon
Die zoveel jaren heeft verspild
Maar nu hij thuis is
Weer zijn dorst kan laven en zijn honger stilt
Zijn handen warmt aan de haard
En even naar zijn moeder staart 
En zegt het spijt me

Ik hou van jou
Zo simpel kan het zijn
Het hoeft niet altijd water bij de wijn
Zegt de man
Die gist'ren vreemd genoeg 
Nog dacht dat hij dat niet meer in zich droeg

Ik hou van jou
Zo simpel kan het zijn
Het hoeft niet altijd water bij de wijn
Zegt de man
Die gist'ren vreemd genoeg 
Nog dacht dat hij dat niet meer in zich droeg

Ik hou van jou
Zo simpel kan 't dus zijn
Vier woorden in een zorgeloos refrein
Ik heb je lief
En moeilijk is dat niet
Nee, zelfs niet voor een man die spoken ziet

Zelfs niet voor een man die spoken ziet