Een foto van een kind van zeven,
kleine jongen lach eens even.
Je vraagt je af of hij wel leeft,
want hij staat doodstil en hij heeft
de duif op z’n schouder.
 
Al was z’n wereld maar een kleine,
geen mooier wereld dan de zijne.
Hij fantaseerde er op los,
hij was de koning van het bos
met de duif op z’n schouder.
 
Hé kleine jongen, grote dromen,
waar ben jij terecht  gekomen?
Een flatje in de Bijlmermeer,
je beer die brengt de troost niet meer.
Alleen op de wereld.
 
Zijn teddybeer dat was z’n makker,
samen slapen… samen wakker.
Het laken was een witte wolk,
de koning stuurde naar zijn volk
de duif van z’n schouder.
 
Op school is z’n gedroom verdwenen,
op de grond met beide benen.
Wat voelde hij zich daar bekocht,
de beer kon wel mee maar hij mocht
geen duif op z’n schouder.
 
Hé kleine jongen, grote dromen,
waar ben jij terecht gekomen?
Een flatje in de Bijlmermeer,
je beer die brengt de troost niet meer.
Alleen op de wereld.
 
De man zou willen dat het leven
hem z’n jeugd terug kon geven.
De tijd dat alles mogelijk was,
de tijd waarin hij boeken las.
Alleen op de wereld.
 
Hij denkt zo vaak aan het verleden.
Met het heden ontevreden
verlangt hij naar de zekerheid
van dromen uit z’n kindertijd,
maar de duif is gevlogen.