Je trouwkaartje trilt hevig in mijn handen:
'wees welkom op onze bruiloft', dan en dan.
Ikzelf kan je niet aanzien met een ander,
maar voor jullie hoop ik er het beste van.

Bruidsklokken luiden in het kerkje.
Maar waar ze moesten luiden voor ons beiden,
schrijd je door het gangpad met een ander,
en die bruidsklokken luiden niet voor mij.

Ik droomde van een huisje op de heide.
Ik kocht een klein - maar fijne ring van goud.
Ik zag 'm me al aan je vinger schuiven.
O, de toekomst lijkt zo troosteloos en koud...

Bruidsklokken luiden in het kerkje.
Trotse ouders, een 'mooie trouwpartij'.
Ik zit thuis en buig mijn hoofd in tranen,
want die bruidsklokken luiden niet voor mij.

Ik beeld me je boeketje in met rozen.
Ik ruik de hyacinten in je haar.
Het orgel speelt het lied van onze liefde,
o, ik sluit m'n ogen en even ben ik daar.
 
Bruidsklokken luiden in het kerkje.
Sinds de dag dat je zei: 'goed, ik laat je vrij', wist ik dat je ooit opnieuw zou trouwen.
En die bruidsklokken luiden niet voor mij.
Nee, bruidsklokken luiden nooit voor mij.