Van tevoren weet je dat het komt
als je treuzelt bij het avondeten
of al na de eerste happen zegt:
‘Gatverdamme, dit is niet te vreten!’
Ouders hebben bij die eettoestanden
telkens weer hetzelfde dreigement:

denk aan Afrika en doe niet zo verwend!
Denk aan de kinderen in de arme landen!
Denk aan Afrika en doe niet zo verwend!

En zegt een moeder daar in Afrika
als haar dochter klaagt over de hitte:
‘Zeur niet en wees dankbaar voor die zon,
want stel dat je in Nederland zou zitten…
Kinderen lopen daar te klappertanden!
Het is daar zoveel kouder dan bij ons!’

Nee, waarschijnlijk zegt geen moeder zoiets stoms
tegen haar kinderen in de arme landen!
Nee, waarschijnlijk zegt geen moeder zoiets stoms!

Nee, nee, nee…

Hoe dan ook, ik ben gevoelig voor die dingen.
Op school in de pauze heb ik nooit,
als mijn vrienden naar de snackbar gingen,
een lunchpakket zo weggegooid.
Ik had best zin in hamburgers met frites,
maar dacht aan wat mijn ouders zeiden.
En ik kon het niet!
(Zij kon het niet)
Nee, ik kon het niet!
(Nee, zij kon het niet)

Laatst kwam ik erachter: het was een smoes
als ze bij het eten zoiets riepen!
Mama stond een restje foe jong hai
doodleuk in de vuilnisbak te kiepen!
En even stond ze met haar mond vol tanden,
omdat ik haar op dit foutje wees.

Met een rode kop gaf ze antwoord,
maar dat antwoord leek me wat raar.
Ze zei: ‘Ze houden daar in Afrika vast niet van Chinees!
Blijf denken aan de kinderen in de arme landen!
Ze houden daar in Afrika echt niet van Chinees!’

Nee, nee…