Moet je kijken wat een mooie lange brief ik heb gehad,
een brief van Annelies uit Bergen op Zoom.
Ze schrijft: ‘Er is een man 
van wie ik ’s nachts niet slapen kan
en van wie ik overdag voortdurend droom
en van wie mijn hart aan het kloppen blijft, in huis, op straat, op school:
mijn idool, mijn idool, mijn idool!’
En zo gaat dat nog een aantal vellen door,
maar wie is het nou? Ik lees nog even voor.

‘Ik heb foto’s van hem uitgeknipt en aan de wand geplakt.
Ik hou zo van zijn wonderlijke stem.
Ik leef zo met hem mee 
als hij verschijnt op de tv.
Ik denk overal aan hem, aan hem, aan hem.
Wat mijn ouders en vriendinnen zeggen, lap ik aan mijn zool:
mijn idool, mijn idool, mijn idool!’
Iets aparts, hoor, dat idool van Annelies,
maar daar gaan we weer: wie is het nou precies?

‘Hij is…’ Tjee, ik moet daar eigenlijk niet lullig over doen,
ik weet dat het zo ernstig is als wat.
Ik snap wat ze bedoelt,
ik heb dat net zo goed gevoeld.
Annelies, ik heb dat vroeger ook gehad.
Ik had ook zo’n grote toeverlaat, zo’n voorbeeld, zo’n symbool:
mijn idool, mijn idool, mijn idool!
Maar wie is het nou? O, hier, op bladzij elf!
Ja, wie is het? Lieve help! Ik ben het zelf!