Een rare man leek me kunstenaar,
hij had een baard en verward lang haar.
Hij kon slechts smalen
en pochend pralen
met dingen die hij nog zou doen.
Een onbegrepen,
om geld benepen genie,
wars van fatsoen.

En eerder dan erboven stond ik ernaast
al leek me het hele gedoe wat verdwaasd.
Ik dacht bij mezelf: “Doeniedom,”
en ik liep een eindje om.

Anderen zweren slechts bij Parijs,
Pigalle, Montmartre, een paradijs.
Parijse schonen,
accordeontonen
en hoerlijke dichtkunst in ’t klein.
Clochards en Seine,
Panamrefreinen,
’t chanson, zo moet het zijn.

En eerder dan erboven stond ik ernaast
al leek me het hele gedoe wat verdwaasd.
Ik dacht bij mezelf: “Doeniedom,”
en ik liep een eindje om.

Vóór ’t klein kasteeltje een lange rij,
weigert de dienst aan de maatschappij.
Soldaatje spelen,
zich dood vervelen
om later te sterven aan ’t front.
Ontwapeningskreten
en vredeprofeten:
“Sluit aan bij het IJzerverbond!”

En eerder dan erboven stond ik ernaast
al leek me het hele gedoe wat verdwaasd.
Ik dacht bij mezelf: “Doeniedom,”
en ik liep een eindje om.

Velen gaan niet opzij voor de dood,
wagen hun leven voor zwart of rood.
Maar als de wind draait
en Hein zijn zeis zwaait,
dan ken je ze niet uit elkaar.
Voor geen van beiden
komt d’ andere zijde
gelegen . Vandaar hun misbaar.

En eerder dan erboven stond ik ernaast
al leek me het hele gedoe wat verdwaasd.
Ik dacht bij mezelf: “Doeniedom,”
en ik ging het hoekje om.



Tekst en muziek: Hugo Raspoet