Ik denk niet dat je me kent, maar ik kom af en toe iets kopen in je winkel.
Bijvoorbeeld shampoo voor vet haar. Van L’Oréal.
En ik draag wel eens een jekker. Dus je ziet ik ben bepaald geen boerenkinkel. Ik lees veel boeken over dieren. En hou van volleybal. 
In ’86 heeft men nog een nieuwe kikkersoort ontdekt en stel je voor die is intussen uitgestorven. Insecticiden zijn rampzalig voor de sperwer en de grauwe kiekendief. Had ik ook zo’n zaak gehad, dan had ik je beslist ook aangeworven. Je bent vriendelijk en vlijtig. En ik vind je lief. 

Zouden we elkaar eens kunnen zien?
Zouden we elkaar eens kunnen zien?
Zouden we elkaar misschien een keertje kunnen zien?

Mijn naam is Bruno Van der Paal. En mijn achternaam leidt vaak tot flauwe grappen. Maar dan antwoord ik gevat: een Van der Paal staat immer pal.
Dat je graag boeken over dieren leest, kunnen maar weinig mensen snappen. Maar er is iets in je ogen dat me zegt dat jij me wel begrijpen zal.
En je klanten smeren moeiteloos bedragen op hun kop, waarvoor jij een maand lang vriendelijk moet wezen.
En al die rotzooi wordt op hulpeloze muizen en marmotten uitgetest. Dat is natuurlijk niet jouw schuld. En wist je ook dat pimpelmezen wel eens een brievenbus gebruiken. Als nest.

Zouden we elkaar eens kunnen zien?
Zouden we elkaar eens kunnen zien?
Zouden we elkaar misschien een keertje kunnen zien?

Mijn naam is Bruno Van der Paal, ik ben een grote dierenvriend en jij bent dat lieve meisje van die winkel, waar ik m’n scheergerief ga kopen en m’n shampoo voor vet haar bovendien. 
Maar telkens als ik wat wil zeggen zijn er klanten of die winkelbel die rinkelt. Ik word zot van dat gerinkel.
Dus ik wou je enkel vragen of wij elkaar eens kunnen zien.

Zouden we elkaar eens kunnen zien?
Zouden we elkaar eens kunnen zien?
Zouden we elkaar misschien een keertje kunnen zien?