Er staat een huis in Lapland, een huis met een dak van sneeuw;
daar woont de kerstman met zijn vrouw al twee en een halve eeuw.
En naast het huis is een stalletje, daar woont het rendier Jan,
een rendier, nou, dat is een dier, dat heel hard rennen kan.

Op negentien december, om zeven uur zowat,
dan gaan de kerstman en het rendier allebei in 't bad,
dat kan niet anders, voel je wel, ze moeten op toernee,
de twintigste moeten ze schoon zijn want dan rijden ze weg met de slee.

Het gaat dan zo: het rendier Jan wordt helemaal ingezeept,
daarna krijgt hij een wolletje an, dat wolletje is gestreept.
Dan mag hij bij de kachel zitten, 't ouwe rendier Jan
en krijgt drie roze suikertjes, daar houdt een rendier van.

Dan komt de kerstman aan de beurt. Hij roept: Pas op, pas op!
Mijn baard wordt nat, mijn baard wordt nat, mijn baard mag niet in 't sop.
Dan zegt de kerstvrouw ieder jaar weer vriendelijk en bedaard:
Je kan toch niet op reis gaan met zo'n groezelige baard.

Dan dribbelt zij bedrijvig in haar roodgeruite jak
en wast zijn baard met shampoo en een scheutje ammoniak.
Dan moeten er nog dertig kleine vlechtjes ingezet,
en dan is alles, alles klaar, dan gaan ze maar naar bed.

Dan is het stil, daar in het huis, het huis met een sneeuwen dak,
de kerstman slaapt en aan een spijker hangt zijn mooie pak,
zijn rooie pak met randjes bont, dat moet hij morgen aan
en Jan staat in zijn stalletje en buiten schijnt de maan.

En dan de volgende morgen vroeg vertrekken ze met de slee
en pakken vol met kerstcadeautjes moeten natuurlijk mee,
de kerstvrouw wuift hen goedendag en alle belletjes luiden,
dan rijden ze, dan glijden ze, dan rijden ze naar het zuiden.