Lore zit je nog altijd daar in dat huis van oud hertzeer? 
Vroeger dost je nog ne keer ip de vlieger spring'n. 
Nu interesseert het u nie' meer voe zelfs maar uw skoen'n te vind'n en z' aan uw voeten te binden, 
voor over 't ves jong groen ges te lop'n, 
in't park, langs de standbeelden. 
Zijn't die ogen die u volgen 'lik die ding'n die u dwingen 
en die 't geluk da'j als kind toch kost efkes were kunn'n bringen?

Lore, gie ziet min skoonste platen, 
in de vorm van een vrouwe. 
Maar waarom zijn toch de skoonste platen zo tristig en zo allene. Zoe j' al were kunnen lachen nu, 
daar in je donkere kamer, 
waar da' j' met tweeën ook in ene slaapzak past - en uw zuster maar klagen.

 Neen, ze was der nie' gerust in, wè. 
Nu ja, ik wa' maar nen tsjoolder. 
Maar ze vroeg: "Ga j' der goed voren zorgen?"
Ik zeie: "Ja 'k" en 'k bedroog heur. 
Ah, de wereld èt ons nodig nu. 
Of toch nu en ton.
We gaan nie'  gauw eentwiene voor de rechter slepen, 
we geven ons zere gewonnen.

Wie belt er wie, en wie belt er eerst? 
Wien es der hier de minst stoeren? 
W' èn altijd dezelfste visie over 't leven g'hèd. 
W'aten 's avonds alletwee voe noene. 
Zi' nie' verlegen omdat zelfs asem'n u moeite kost. 
Ge moet maar één ding onthouden: 't zijn dedie, Lore, 
met de rauwste stemm'n, die 't meest èn gezongen...