Ik was nog niet helemaal af toen ik werd geboren,
al had ik een neus en een mond, twee ogen, twee oren,
twee armen, twee benen gewoon met daaraan twee voeten.
Maar ik had toevallig één hand. Dat had niet gemoeten.

Hoe treurig je ook zoiets vindt, dat zal wel zo wezen,
een kunsthand ligt dan voor de hand. Dat heet een prothese.
Waarmee je van alles kunt doen, net als met een echte,
en sporten en dansen en zo, maar liever niet vechten.

Wat vraagt het daarvoor is een heleboel meten en passen
en moeten er mensen speciaal voor jou flink aan de slag,
gaan gipsen en gieten en boren en buigen en lassen,
maar dan wordt het resultaat echt ook heel mooi op een dag.

Zo’n hand, die je minstens een jaar heel goed kunt gebruiken
met tikkertje spelen, allicht, of koppeltje duiken,
waarmee je iets makkelijk pakt, kunt grissen en grijpen
en ook nog eens twee keer zo hard of harder kunt knijpen.

En dus ben je trots en je vindt hem te gek en okee,
maar één ding blijft jammer: zo’n hand groeit nooit met je mee.