Ome Frans
Mijn ome Frans zat ’s zaterdags in de synagoge en ’s zondags in de kerk. 
Hij was een zakenman.
Stond op de mart, was gespecialiseerd in damesondergoed.
Hij verdiende soms wat bij als privéchauffeur van zijn oude klasgenoot, professor Max Funkelstein.
Frans en Funkelstein leken op elkaar als twee biljartballen.
Funkelstein was een knappe vent, groot kenner van de Joodse geschiedenis en om die twee redenen graag geziene gast.
Op een dag reden ome Frans en Funkelstein in de Citroën naar Antwerpen omdat Funkelstein het verdomde in een Volkswagen te rijden.
Naar Antwerpen voor een discussie aan de Germaanse faculteit. Net over de grens vroeg ome Frans: “Zeg Funkel, zullen wij eens ruilen? Ik zou ook wel eens in het middelpunt van de belangstelling willen staan. Dan ben ik de professor en jij mijn chauffeur.”
“Waarom niet”, grinnikte Funkelstein.
Bijzonder vriendelijk werden ome Frans en zijn kersverse chauffeur op de universiteit ontvangen.
Onder een hartelijk applaus stapte ome Frans achter het spreekgestoelte.
De eerste vraag werd in het Hebreeuws gesteld: “Adon Funkelstein, ma ataggo sjef hajin il holim met?”
Frans die geen woord over de grens sprak, moest ongelofelijk lachen, zei met tranen in zijn ogen: “Deze vraag is zo simpel, zo eenvoudig, die kan zelfs mijn chauffeur beantwoorden.”