Nonkel Georges loopt door ‘t dorp
Met een fles in zijn hand
De zon schijnt in zijn ogen
Da' vindt nonkel Georges plezant
De benen licht gebogen
Maar de rug kaarsrecht
Z’n haar da' heeft 'm  schoon 
In een zijstreep gelegd

Tussen twee betonnen palen 
Droogt ne witte was
Nonkel Georges verschiet 
En vertraagt zijne pas
Zijn hand voor zijn ogen, 
Zo kijkt hij naar omhoog
En mompelt bij zijn eigen
Die was raakt nooit nie' droog.

Links van ’t kerkhof staat een 
Reusachtig beeld van grijze steen
’T is Christus die zijn heilig hart
Laat zien aan iedereen
En Georges begint nen babbel
Met dien Onzelieveheer
Hij zegt: – goeie God de Vader
De seizoenen zijn nie' meer...

Wat da’ ze vroeger waren
Winter koud, de zomer droog -
Georges geraakt op dreef
Steekt zijnen arm recht omhoog
En zucht: - Wij, wij met tweeën weten
Alles van het weer
Ik voorspel de regen
Gij de storm op het meer. -

De late zomerzon werpt twee 
Schaduwen op ’t plein
Hier staan de twee profeten
In het zand van hun woestijn
En profeten hebben tegenwoordig
Niet te veel succes, daarom 
Sleft nonkel Georges maar voort
Sleft ‘m maar voort met zijn fles.

De benen licht gebogen
Maar de rug kaarsrecht
Z’n haar dat heeft ‘m schoon
In een zijstreep gelegd
Z’n hand voor z’n ogen
Zo kijkt hij naar omhoog
En de eerste zomerdruppel
Valt in nonkel Georges zijn oog.