Als kind moest je al hard leren
En soms kreeg je zo’n mooi krul
Maar op een dag kon de juf beweren:
“Je hebt een tien, maar blijft een nul”

Hoe hoog je later ook ging stijgen op de ladder van de maatschappij
Die angst die was niet weg te krijgen
Die grote angst ging nooit voorbij

    Wij zijn doodsbang voor de mand die is klaargezet van hogerhand
We laten ons bestaan vergallen door de angst om er doorheen te vallen   

In fabrieken op kantoren denkt ieder in zijn bange hart
Ik lijk er aardig bij te horen maar de chef die neemt mij straks apart
“U bent doorzien. Het is gedaan. U krijgt op staande voet ontslag
Zoekt u maar een andere baan, u kunt vertrekken. Goedendag”

    Wie is niet doodsbang voor de mand klaargezet van hogerhand
Wie laat niet zijn leven vergallen door de angst er doorheen te vallen   

Waarin wij ook zullen slagen, hoeveel ons in het leven ook lukt
Altijd vrezen wij bij vlagen dat het masker ons wordt afgerukt 
We verwachten met z’n allen, in elk beroep in ieder vak
Dat we door de mand gaan vallen, de mand gaan vallen met een smak

Nu zit er iemand in de zaal bevreemd naar het toneel te kijken
Ik zing voor hem een vreemde taal en ik zal hem nooit bereiken
Hij is criticus, een recensent  en hij zet zelf jaar na jaar
Voor ieder groot of klein talent de gevreesde manden klaar