Jawis, dat fok dat by dy kaam wienen dealers
op ’t punt belies te jaan
asto se fan de strjitte hiest ferballe
Ik ken dat soarte goed
’t is dreech en hâld fan wer sa’n man yn noed
dy’t opjout wêr’t er jierrenlang nei stribbe
dy’t opjout wêr’t er jierrenlang nei stribbe

En do fagest alle rotsoai op
syn strjitsje skjin mar hy is op ‘e rin
it hûs is leech mar yn dyn holle
strúnst mei him mei de strjitte oer
wachtsjend op de bui dy’t spielt en waarmet
sadat er noait mear hoecht te swalkjen
Hy wie Joazef, do in trochreed mei in kribbe
Hy wie Joazef, do in trochreed mei in kribbe

En dan, stoarjend yn de tsjust’re nacht
hy seit: do hiest him yn de macht
mei leafde, mei dyn waarme swiete molke
En dan toant er syn aginda
fol mei flechten en mei jild, hy seit:
do wistest dat ik nea foar immen libbe

Dan komt der noch in oarenien
dy sjocht dyn doar noch iepenstean
as wist er fan dyn goedens like folle
O, do hast se faker hân
mei jild, in golle laits, in goed ferstân
Mar it sulver dat net suver is giet ruskjen
En hy smeket om dyn bêd op bleate knibbels
Ja, hy smeket om dyn bêd op bleate knibbels

Dêr rint ien mei de holle del
de groeven steane yn it fel
it jild wat al te fluch en fier fuort rôle
Hy leaut noch yn syn eigen praat
syn tonge spuit hûndert wurden
mar wierheid is mei liif en each besibbe

Do joust him in goed miel en klean
mar fielst dy nei de bliksem gean
do soest de doar fan no ôf ticht ha wolle
Mar de kaai iskwyt, de sinne strielt
de strjitte skynt yn kleur, yndied
ach leafste, eins bisto de swalkerinne
ach leafste, eins bisto de swalkerinne

Ik wachte op it treinstasjon
mar wist net rjocht op wat perron asto
in kaartsje kocht hiest nei de polder
Begryp my goed, it is net sa
dat ik wachte ha op dit of op ’t ien of oar of dit soart saken
te faak hast falske eerlikheid belibbe

In ôfspraak moarn, asto dat wolst
de brêge dêr’t it folk net komt
want ûnder lizze frjemden yn de groppe
Myn auto rint noch
en de waarmte lûkt in man
hy krûpt deryn, do sjochst him lizzen
witst: hy bliuwt mar eefkes
En it komt dy foar as hie hy hjir nei stribbe
En do seist: OK, de brêge is myn libben

En do fagest alle rotsoai op
syn strjitsje skjin mar hy is op ‘e rin
it hûs is leech mar yn dyn holle
strúnst mei him mei de strjitte oer
wachtsjend op de bui dy’t spielt en waarmet
sadat er noait mear hoecht te swalkjen
Hy wie Joazef, do in trochreed mei in kribbe
Hy wie Joazef, do in trochreed mei in kribbe

En dan, stoarjend yn de tsjust’re nacht
hy seit: do hiest him yn de macht
mei leafde, mei dyn waarme swiete molke
En dan toant er syn aginda
fol mei flechten en mei jild, hy seit:
do wistest dat ik nea foar immen libbe