De hele oude dame in de keuken waar ik stond
had kleine rode wangetjes als appeltjes zo rond.
Ze had een muts met neepjes en ze lachte meestal stil.
Ze had een hele duur doosje met een knipje voor haar bril.
 
Ze poetste al het koper in de keuken dat het glom,
al vroegen wij, de kok en ik, in die tijd soms waarom,
want schoon is schoon en minder glimmen had eigenlijk best gekund.
In het zakje van haar schort zat in de regel pepermunt.
 
Er stond een vuurrood trommeltje hoog boven op een kast
met snoepjes voor de maag, maar geen in huis had daarvan last.
De vloer had blauwe tegels, je kon eten van de grond.
Zo'n nette oude dame in de keuken waar ik stond.
 
Het was er zo gezellig in de winter om het fornuis:
de kat zat op mijn schoot en de wind floot om het huis;
de huisknecht kwam kwartetten, want na achten was hij vrij.
Soms bracht hij binnen koffie, maar daar bleef het dan ook bij.
 
En vaak als ik rood koper zie of snoepjes voor de maag
en wind hoog om het huis hoor of wandel door Den Haag,
dan wou ik wel weer wezen in die keuken waar ik stond.
Kwartetten met de huisknecht en eten van de grond.