Geen gras, geen oases, geen fata morgana's
Geen riksja, geen taxi, geen caravan of trein
Wel zonlicht, veel zand en karavanen van stilte
Je hoort niemand roepen

Ik liep al dagen op een zandweg
Had al die tijd geen mens ontmoet
De droogte stond me aan de lippen
De zon scheen door mijn zonnehoed
Mijn handen hingen aan mijn armen
Mijn voeten krompen van de pijn
Het was een hele brede zandweg
Eerlijk gezegd was 't de woestijn

Ik was daarin terechtgekomen
Op zoek naar een stuk eenzaamheid
Niet meer dan erin gelopen
En opeens de richting kwijt
Bij het zoeken naar de uitgang
Dacht ik: eerst hier en daarna daar
Maar het probleem met de woestijn is
Alles lijkt zo op elkaar

Er is een ouwe Disney-docu
Die alleen gaat over de woestijn
Waarin met stelligheid beweerd wordt
Dat er heel veel levensvormen zijn
Wie dacht dat er louter zand was
Zat volgens Disney danig mis
Er groeiden planten, dieren, vogels
Je had er alleen geen vis

't Moet in de studio gedraaid zijn
Zo nam Walt zijn kijkers tuk
Want zo ver mijn oog kon reiken
Zag ik geen mouse, laat staan een duck
Ik zag alleen een verre stofwolk
Maar voor wie loopt in de woestijn
Is dat een heel normaal verschijnsel
Ik dacht niet eens: wie kan dat zijn

Toen kreeg ik een hallucinatie
Ik dreef op een oude autoband
In een oceaan van water
En ik schreeuwde hulpeloos: zand
Zand, zover mijn oog kon reiken
Brandend zand, een oud refrein
Los zand waren mijn gedachten
Ik loste op in de woestijn

Soms neemt een lied een leuke wending
Door een knik in het refrein
Soms dreigt het te verzanden
Vruchteloos als een woestijn
Soms hoop je, als liedjesmaker
Dat je op een inval stuit
Maar vaak zit je in een zandbak
En daar kom je nooit meer uit

'k Had bij die stofwolk moeten toeslaan
Maar dat leek me veel te vroeg
Het lied was nog maar net begonnen
Ik dacht ontspannen: stof genoeg
De moraal van dit verhaal is
Dat je steeds alert moet zijn
Want wie een kans laat lopen
Verzandt vast in de woestijn