Langs de dorpsweg zie ik vluchtende soldaten
De verraders die gaan mee achter ze aan
Ik zie mensen juichend hossen door de straten
en de eerste vlag reeds op een toren staan
Op het dorpsplein liggen zeventien soldaten
en hun uniform dat lijkt niet op elkaar
Het zijn jongens die elkander moesten haten
en ik schat ze nog maar amper twintig jaar

't Zijn er zeventien, ik zal het nooit vergeten
Tien van ons en zeven van de andere zij
En wie zal het aan die moeders laten weten
Wie vertelt hen dan: jouw jongen was erbij
Want het lintje dat het land hen wilde geven,
want ze waren immers stuk voor stuk een held,
wordt heel plechtig, omdat zij dan niet meer leven,
bij een vader of een moeder opgespeld

'k Heb ze alle zeventien net weg zien dragen
In het kerkje legde men hen op een baar
En m'n hart wordt overspoeld met duizend vragen
waarom maakte men hen vijand van elkaar
Waarom moesten zij hun jonge leven geven
Waarom moesten zij toch vechten met elkaar
Want het antwoord dat zal nooit worden gegeven
aan die jongens die daar liggen op die baar

Als ik lees dat er nog altijd wordt gestreden
waar dat ergens op de wereld ook mag zijn
Waar het oorlogsleed nog daag'lijks wordt geleden
net als hier bij ons op 't klein dorpsplein
Dan vraag ik aan hen die niet meer willen praten
of het doden hen dan beter lijkt misschien
En dan denk ik aan die zeventien soldaten
die ik met m'n eigen ogen heb gezien
En dan denk ik aan die zeventien soldaten
die ik met m'n eigen ogen heb gezien