Marilijntje, je bent nog maar net zestien jaar
Net als ik, dat weet je
En van ’s levens ontaarding vermoedt je nog maar
Net als ik, een beetje

Maar ik ben een juniorman
En jij bent een aspirantvrouw
En dat maakt dat ik je toch wel iets vertellen kan
Waar jij in al je onschuld niet aan denken zou

Jij weet ’t nog niet misschien
Maar je mannelijke buren
Staan naar jou te turen
’s Avonds om een uur of tien
Ach, dat begrijp jij nog niet, misschien

Jij weet dat nog niet, vanzelfsprekend
Maar dan ga je naar je bedje
En je silhouetje
Staat op je gordijn getekend
Maar dat begrijp jij nog niet, vanzelfsprekend

Ik persoonlijk ben een puber
Dat wil zeggen ‘k ben geen über-
Mensch maar ik wil ook geen casanova lijken
En daarom vind ik persoonlijk
’s Avonds om tien uur gewoonlijk
Om niet te moeten durven kijken

Jij weet dat nog niet, misschien
Maar met afgewende blikken
Sta ik dan te wikken
Hoe het er wel uit zal zien
Achter mijn rug jouw lieflijke contouren
Waar al die rare kerels naar staan loeren
Maar dat begrijp jij nog niet
Dat begrijp jij nog niet, misschien 

Jij weet dat nog niet, wellicht
Maar een man kijkt bij de vrouwen
Waar ie van wil houwen
Niet alleen maar naar het gezicht
Maar dat begrijp jij nog niet, wellicht

Jij weet dat nog niet natuurlijk
Dat een kind van zestien jaren
Bloot staat aan te varen   
En heus niet alleen figuurlijk
Maar dat begrijp jij nog niet natuurlijk

Want jouw schim op de vitrage
Brengt het mannendom tot rage
En daaraan ben jij ook zelf een beetje schuldig
Niet dat ik ze vergoelijk 
Maar ik voel toch zelf hoe moeilijk
Ik het heb wanneer ik het fatsoen zo drastisch huldig

Je weet dat nog niet waarschijnlijk
Maar jouw goochelen met kleren
Gaat me obsederen
’t Is misschien een beetje pijnlijk
Maar duurt ’t zo nog even
Dan gaat m’n zelfbeheersing het begeven
En dan gluur ik net als ’t hele stel
Maar dat begrijp jij nog niet 
Dat begrijp jij nog niet, of juist wel?