Zodra de lichten uitgaan in zijn dorpje
Wanneer de maan zich eventjes vertoont 
Dan pakt hij z’n viool en zet z’n hoed op
Verlaat het huis waar zij ook heeft gewoond 
Zijn liefde moest hem verlaten
Toch speelt die ‘s nachts nog voor haar

Want hij speelt op het ritme van zijn tranen
Die telkens weer vallen in de nacht
De snaren laten huilen van verdriet 
Omdat hij smacht
Een melodie komt uit zijn hart geslopen
De klanken zweven zachtjes door de wind
Dan gaat hij weer naar huis voordat een nieuwe dag begint

De eenzaamheid daar kan hij niet aan wennen
Hij sprak sinds haar vertrek geen enkel woord
Hij weet nog hoe ze lachte en hem aankeek
Wanneer ze die viool weer had gehoord
Zij is nooit meer thuis gekomen
Hij loopt en speelt slechts voor haar

Want hij speelt op het ritme van zijn tranen
Die telkens weer vallen in de nacht
De snaren laten huilen van verdriet 
Omdat hij smacht
Een melodie komt uit zijn hart geslopen
De klanken zweven zachtjes door de wind
Dan gaat hij weer naar huis voordat een nieuwe dag begint