De vensters stonden open,
je wist nog wat je zag.
En wie er langs kwam lopen,
die zeiden we gedag.

De mensen in de straten,
graaf, boer of mooie meid,
die hielden we in de gaten.
Het was een gave tijd.

Toen had je nog zicht op
de wereld om je heen,
maar er kwam een nieuwe bisschop
en die begon meteen

met glas-in-lood, glas-in-lood.
Het is wel mooi met al die kleuren,
het is Gods videogebeuren:
zo’n moeder met de kleine op schoot.
Maar toch, we vervelen ons dood
bij glas-in-lood.

In onze kloosterorde
hadden we toen ineens geen zicht,
zijn we paars en rood geworden
door gelovig schemerlicht.

We kregen allemaal samen
zo’n vroom-religieuze kop.
Ja, dat krijg je van die ramen,
daar kan geen mens meer tegenop.

In onze kloosterorde
praten we nu ook zo raar.
In hele deftige woorden
zingen we met elkaar:

glas-in-lood, glas-in-lood.
Het is wel mooi met al die kleuren,
het is Gods videogebeuren:
zo’n moeder met de kleine op schoot.
Maar toch, we vervelen ons dood
bij glas-in-lood.

Gooi een baksteen door de ruiten,
door het rood en door het blauw.
Verruim je blik en kijk naar buiten,
dat is alles wat ik wou.

Glas-in-lood, glas-in-lood.
Het is wel mooi met al die kleuren,
het is Gods videogebeuren:
zo’n Maria met de kleine op schoot.
Maar toch, we vervelen ons dood,
we vervelen ons jemig, jemig dood
bij glas-in-lood.