Die Fahne hoch…! Ze hebben wéér gewonnen.
We hebben het weer gedaan, we krijgen weer de schuld.
De aanklacht is – als altijd – weer verzonnen.
Tweeduizend jaren lang, dan leert een mens geduld.
Zo lang als wij bestaan, zijn wij al de verdachten.
Men gaf ons schuld aan pest en hongersnood.
En daarom sloegen ze ons met vereende krachten
in naam van onze God steeds, op een paar na, dood.

Dit kan er ook nog bij,
de maat is nimmer vol.
Dit kan er ook nog bij,
het is niet gauw te dol.
Dit kan er ook nog bij:
verbrand, vergast, verdreven.
Het is nauwelijks een troost
het steeds te overleven.

Het vaandel hoog! Men heeft ons weer te grazen.
Al twintig eeuwen lang is ‘gisteren’ vandaag.
Je leert wel af je zelfs nog te verbazen.
Het verhaal blijft: ‘wordt vervolgd’, in Rome, Moskou, Praag.
De aanklacht was toch ook dat wij de wereld knechtten?
Was Auschwitz het bewijs van onze macht?
Maar als men ons ontrecht, zijn wíj het die ontrechten.
Het opgejaagde wild verwijt men nu de jacht.

Maar het kan er ook nog bij,
we hebben méér doorstaan.
Dit kan er ook nog bij,
de vijanden vergaan.
Van al hun rijken is
er haast geen spoor gebleven.
Maar vreugde geeft het niet
het steeds te overleven….