toen mijn lief maar dit keer voor echt me verlaten had
bleef ik achter in antwerpen stad
de weg naar het station was me echt wel bekend
waar de trein naar het noorden ieder uur vertrekt
er is een weg er is steeds een weg terug
maar in plaats van te gaan bleef ik staan bij de ijzeren brug
honger en dorst verdriet en nostalgie
dreven mij naar een plek waar niemand je ziet
de straat was donker en de bomen waren kaal
maar in het midden van de winter is zoiets normaal
maar dat het zeer deed had niet mogen zijn
antwerpen deed mij pijn
taxirit naar de volle maan
achter de markt waar de mosselhuizen staan
weg van waar de herinneringen zijn
antwerpen deed mij pijn
over de leien rijen
ik heb gewandeld langs de schepen in het water
gedachten gehad over varen over haar dus later
ik heb huilend van binnen op de cockerillkaai gestaan
ik heb gewandeld door 't zan en de teloorgang heen
tot ik haar zag zitten bij 't steen
een warme zon brak door de winterpijn
gewoon naar binnen gewoon jezelf zijn
de kroeg gaf drank en ik gaf haar mijn hart
zo werd antwerpen mijn stad



(c) Ernst Löw