Wat zijt gij schoon, o Kempenland, met uwe vlakke heiden.
Met uwe dreven, bos en land, met uwe groene weiden.
O land waar ik geboren ben, gij zijt het schoonste dat ik ken.

Uw torens prijken over 't veld, zo lachend ons in d'ogen.
Waar ge de werkman hoop voorspelt, en troostend wijst ten hoge.
Gij schenkt uw kind'ren kracht en moed, en maakt hen d'arbeid licht en zoet.

Uw echte kind'ren blijven trouw, aan deugd en taal en zeden.
Daarom is uwe lucht zo blauw, en leeft men hier tevreden.
Ja daarom blijft uw vroom geslacht, begaafd met wijsheid, moed en kracht.