Op ‘t Scheveningse strand, liep ik een rondje 
Toen ik haar hoorde bij ‘t zingen van de zee 
Ze was warm, vol kleur en een blondje 
Liep te wiegen met haar heupen, en haar hondje liep met haar mee 

Scheveningen, Scheveningen, m’n hart doet nu nog pijn 
Maar altijd, altijd zal ik jou dankbaar zijn 

Die avond was er op ‘t strand een feestje 
Ik dacht: “ ‘k Ben gek als ik haar niet versier” 
Toch lette zij, al dansend, op haar Keesje 
Maar na de eerste zoen bond zij het beestje aan de pier 

Van Scheveningen, Scheveningen, m’n lippen doen nog pijn 
Maar altijd, altijd zal ik jou dankbaar zijn 

Ik speelde mijn gitaar, zij speelde Carmen 
En heel de nacht stroomden de kussen van haar mond 
Toen de zon ons in de vroegte kwam verwarmen 
Werd ik wakker, en ik voelde in m’n armen weer die hond 

Scheveningen, Scheveningen, m’n handen doen nog pijn 
Maar altijd, altijd zal ik jou dankbaar zijn 

Maar we zagen, toen ‘t daagde in ‘t oosten 
Dat de koude hem noodlottig was geweest 
Waarna we ‘t hondje naar z’n groeve loodsten 
In tranen was m’n lief, ik mocht haar troosten, dat arme beest 

Scheveningen, Scheveningen, m’n ogen doen nog pijn 
Maar altijd, altijd zal ik jou dankbaar zijn 

Vandaag de dag, nu ik met haar getrouwd ben 
Zegt ze: “Keesje, zit ‘ns braaf” of “Hou je bek” 
Tegen mij, en daardoor leer ik van m’n fouten 
Maar nu zit ik met die halsband, tot ik oud ben, om m’n nek 

Scheveningen, Scheveningen, m’n hals doet nu al pijn 
Voor altijd, altijd zal ik haar schoothond zijn