De pelgrim kwam ik tegen op mijn tocht door avondland 
Ik vroeg hem: zeg waar is je reis naar toe 
Je naam wordt oud, je schoenen zijn versleten onderhand 
En ben je al dat zwerven nog niet moe 
Het wordt al bijna donker, de weg is lang naar huis 
Ik weet een bron die reizigers verkwikt 
Die wonderwel ontspringt daar op die heuvel met dat kruis 
De pelgrim zag me aan, hij keek verschrikt 

Ik weet het, sprak de pelgrim, die is er inderdaad 
De oorsprong van het leven en de deugd 
Je wordt opnieuw geboren, zegt men als je er in baadt 
En krijgt ‘n nieuwe naam, een tweede jeugd 
Kom volg mij beste pelgrim en blijf niet langer staan 
Je wilt toch vinden, naar ‘k veronderstel 
Het spreekwoord zegt: Wie zoekt, die vindt, ik kom er net vandaan 
Daarom ken ik de weg hier wonderwel 

Het spijt mij, zei de pelgrim, ‘t vinden is maar schijn 
Mijn wegen zijn bepaald door zon en maan 
Voor mij is er geen waarheid dan onderweg te zijn 
En ‘k heb nog eeuwen lang alleen te gaan 
Toen ik hem zag vertrekken die stille vreemdeling 
Ontvouwde zich een angstig visioen 
Terwijl hij langzaam verder tastte in de schemering 
En zelden heb ik zo gehuild als toen