De zoute zeewind slijpt de duinen plat 
En duwt de argonauten door ‘t zilte nat naar Atlantis 
De morgen schrijft z’n rimpels in ‘t zand 
De vroege branding schuimbekt tegen ‘t strand van Atlantis 
Even zacht zonk ik in jouw armen en ben verdronken in jou 
Ik ben verdronken in jou 

Verschrikt ontwaakt de zeemeeuw uit z’n rust 
De eerste vrouwen bouwen al hun nesten aan de kust van Atlantis 
Een Attalanta vlindert langs de zee 
De zachte wind brengt zeven argonauten aan de reep van Atlantis 
Even zacht zonk ik in jouw armen en ben verdronken in jou 
Ik ben verdronken in jou 

De dag krijst als een pasgeboren kind 
En uit de eb rijst langzaam ‘t trotse labyrint van Atlantis 
Neptunus stuurt z’n vrouwen naar ‘t strand 
Zacht vouwen ze zich open voor de zeelui, in ‘t zand van Atlantis 
Even zacht zonk ik in jouw armen en ben verdronken in jou 
Ik ben verdronken in jou 

Ze slapen in de golven van een vrouw 
De nacht brengt weer de vloed en ‘t water spiegelt blauw boven Atlantis 
De zoute zeewind strijkt de rimpels glad 
Bedekt de argonauten, verdronken in de stad van Atlantis 
Even zacht zonk ik in jouw armen en ben verdronken in jou 
Ik ben verdronken in jou, in jou, in jou