RUDOLF
Hoe vaak heb ik
Gebeden, dat jij met me sprak.
Wat hoopte ik
dat jij `t zwijgen opeens verbrak.
Jouw grote angst, 
dat ik teveel op je lijk, 
maakt jou gevoelloos, 
maakt alles doelloos.
`t Is net of de wereld bezwijkt.
Was ik jouw spiegel maar.
Zag jij jezelf weerkaatst in mij. 
Dan viel `t jou niet zo zwaar 
om te verstaan, wat ik niet zei.
Maar jij negeert me,
omdat jij jezelf in mij herkent.
Je haalt me aan
en stoot onverbiddelijk af.
Kijk ik je aan,
dwaalt jouw blik weer
onmiddellijk af.
Wij zijn vervreemd
en toch zo intens verwant.
Ik geef een teken,
ik wil je spreken.
Er rijst een onzichtbare wand. 
Was ik jouw spiegel maar.
Zag jij jezelf weerkaatst in mij. 
Dan viel `t jou niet zo zwaar
om te verstaan, wat ik niet zei.
ELISABETH
Wat kom je doen hier, bij mij?
Wat zoek je hier?
RUDOLF
Moeder, ik heb je nodig.
Ik kom in angst en nood.
Het leven heeft me zwaar
bezeerd.
En het gevaar is groot.
dat mij de wereld straks onteert.
Alleen mijn moeder
biecht ik eerlijk op
waarom het gaat.
Ik zie geen uitweg meer
ELISABETH
Ik wil hier niets van horen.
RUDOLF
Hofintriges worden mij fataal.
Mijn lichaam doet me zeer
ELISABETH
Kom mij niet meer storen.
RUDOLF
En nu dit afschuw`lijke
schandaal.
Alleen als jij nu
de Keizer mild stemt,
is het nog niet te Laat.
ELISABETH
De Keizer hoort bij het verleden.
`k Heb alle banden
doorgesneden.
Ik vraag nooit iets.
En doe `t ook niet voor jou.
RUDOLF
Dus je laat me in de steek?