Ik ben al dagen onderweg en nog steeds niet thuis 
ik dwaalde rond van herfst naar winters weer 
en wilde weer de warmte van een huis 
en ik rechtte mijn schouders telkens 
als het me te zwaar viel 
en ik viel achterover in het gras 
achterover in het gras 

en nacht werd dag en dag werd nacht 
dat vond ik echt zo goed bedacht 
ik wachtte af, verwachtte dat 
de pijn van nergens thuis te zijn 
een klein beetje werd verzacht 
terwijl ik daar lag in het gras 
alsof ik dacht dat dat genas 
als ik mijn zorgen hier vergat 
een klein huisje in m'n hart vond 
en er verder niet bij stil stond 
dat ik er eigenlijk niet omheen kon 
of kan 

want ik viel achterover in het gras 
en zag wat het belangrijkste was 
m'n leven draait als dag en nacht 
was dat niet wat zo prachtig was 

oooh, hmm, oooh

licht werd donker en weer licht, 
dat vond ik echt zo'n mooi gezicht 
en keer op keer op keer weer hoopte ik dat 
dat dan het gewicht een klein beetje kon verlichten 
want ik wilde wat ik miste niet echt missen 
wat ik voelde niet echt voelen maar ik wist dat 
ik me vergiste als ik dacht dat ik daar liggend in het gras 
ineens een beter leven had 
en ik heb zo lang gedacht dat de dagen simpel waren 
als ik steentjes raapte waar ik kon 
totdat het me te zwaar werd en dan leegde ik 
m'n zakken ik vergat waarmee ik zat 
dat was totdat ik me bedacht dat als je al je tranen inslikt op een dag.... 

Hmmm, oooh, hmmm