Als ome Graats gescheten had 
Dan krabde hij z’n magere gat 
Met z’n handen af
En veegde hij z’n handen droog
Met de handdoek waar hij ook in spoog
En slijm opgaf

Nooit ging die handdoek in de was
Die kon toch drogen in het gras
In de zomerzon
Oom stonk zo ranzig en zo zuur
Dat geen bacterie het op den duur
Nog harden kon

Alle bacillen vielen flauw
Geen virus dat nog leven wou
In oom zijn lijf
Dus oom bleef door en door gezond
En toen de dood hem eindelijk vond
Was ie honderdvijf