Eerst was er veen en alles onbegoanboar,
t laand was sjompeg en gain mens dij kon der wonen,
toun kwam de tied van törfgroaven en van toumoaken,
van aarmou at men pankouk, broene bonen.

Doar liggen de baauwten en de boerderijen,
doar bluit mien eerappellaand,
doar woar het vrouger krabben en knooien was,
want alles ging nog mit haand,
doar roazen nou nijmoodse rudermesienen,
op klaai, op zoavel en zaand,
doar baauwen de boeren al generoaties laang,
op t Drentse en t Grunneger laand.

men gruif kenoalen en daipen, monden, wieken,
en deur de bolsterloag kwam mizze en ook zaand.
toun gingen veur t eerst de eerapppels doar bluien,
wat eertieds dale was, dat is nou vruchtboar laand.

t Liekt zo mooi, dat laand mit aal zien kleuren,
ze stoanen in blui: t is lila, roze en wit,
as bie haarfstdag de luchten zwoarder worden,
din gaait allinneg nog om wat der onder zit.