Je ziet ze niet meer in de straten spelen
De kinderen zijn hun kamers ingevlucht
Worden er wel bleek, maar toch niet dood gereden
Er hangt een poster aan de muur
Met zon en blauwe lucht
Je kon je fiets hier vroeger achterlaten
En de oudjes plagen, tussen hun gepraat
De paardevijgen tellen op de straten
Ik vocht mij het vel van de vuist, voor een kameraad

Daar waar ik vroeger in het gras ging vrijen
En een meisje voor het eerst bedroog
Paren nu slecht gehumeurde mensen
Maar wel in bed, drie huizen hoog
Leven naast elkaar, op maat
In de Preulegemstraat

Je kon hier vroeger op je buurman tellen
Hij hielp je zelfs de wc op als het moest
Nu komt hij met een mond vol gal vertellen
"Tiens, je nieuwe wagen is wel vlug geroest"
Nu dienen huizen om je te verbergen
Alleen de vuilnisbak wordt aan de deur gezet
De oudjes beginnen langzaam uit te sterven
Worden zo zeldzaam als een intelligent gesprek

Ninove, dat mag je van me weten
Als ik nog kom, is't al lang niet meer voor u
Want alleen uw naam is nog overgebleven
Maar ik kom nog voor mijn broers,
Mijn pa en voor mijn ma

Noem me maar een pessimist
Maar, zo is't