M’n moeder werd ongeneeslijk ziek toen ik acht jaar was. Drie maanden later zat ik samen met mijn vader aan het sterfbed van mijn moeder. Vlak nadat ze haar laatste adem had uitgeblazen, werd het even stil. Toen stak m’n vader z’n handen naar me uit en zei: “Gecondoleerd, jongen.”

Papa hou me vast, papa
Papa hou me vast

Op m’n vierentwintigste haalde ik na zes jaar zwoegen op die klotestudie uiteindelijk m’n bul. Doctorandus in de economie, wie had dat ooit gedacht. Trots als een pauw ging ik naar mijn vader om te vertellen dat mijn scriptie over bedrijfseconomische wanorde binnen non-profit organisatie was beloond met het cijfer acht. Dat ik dus klaar was met mijn studie. Hij zei: “Goed gedaan, jongen” en schudde me de hand.  

 Papa hou me vast, papa
Papa hou me vast

Papa hou me vast, papa
Papa hou me vast

Vorig jaar is m’n vader overleden. Ik was erbij. Hij lag daar in dat bed, kwetsbaarder dan ik hem ooit gezien had, breekbaarder. Vlak voordat hij stierf deed hij z’n ogen op en zei: “Xander, hou me vast. Xander” en ik kon het niet.

Xander hou me vast, Xander

Ik wilde niet 

Xander hou me vast

Ik haatte hem
Ik stond op en schudde hem de hand.

Papa hou me vast, papa
Papa hou me vast
Papa hou me vast

Papa hou me vast, papa
Papa hou me vast
Papa hou me vast

Papa hou me vast, papa
Papa hou me vast
Papa hou me vast

Hou me vast