Ik hoor iets. 
Gedachteloos en zonder reden om nog wakker te zijn beweeg ik me vooruit. 
De stad is verzonken in een diepe slaap; niemand is nog wakker behalve ik. 
Maar toch, ik hoor iets. 
Ik volg het geluid, daar waar streepjes licht ontsnappen tussen gesloten gordijnen, 
stap ik vanuit de donkere stad het café binnen. 
Het kraken van de houten vloer wordt bij elke stap 
meer en meer overstemd door iets wat ik meteen als muziek herken. 
Ik loop om de hoek langs de bar daar waar ik ook nog wel een tafel vind. 
Als m’n ogen eindelijk aan het licht gewend zijn zie ik ze staan: 
De band zonder naam.

De kringen op de tafel
Bedek ik met mijn glas
Verbeeld ik me hoe we hier ooit nog samen zaten
En ik hoor ze nog: de band
De toegift is voorbij
En onderhand is het tijd
Om naar huis te gaan